در تقویم کشورعزیزمان ایران ۱۷ مرداد ماه که مصادف با شهادت مظلومانه شهید احمد صارمی است، بعنوان روز خبرنگار نامگذاری شده و هر سال در این روز خبرنگاران با موجی از پیامهای تبریک و شادباش مواجه می شوند.
خبرنگاران انسانهایی هستند که مسئولیت بازتاب مشکلات جامعه و مطالبه گری را با همه سختی های کاری به جان خریده و همچون شهید صارمی تا پای جان دست از انجام وظیفه نمی کشند و تنها لذت آنها زمانی است که می بینند یکی از مشکلات جامعه به واسطه پیگیری آنها حل شده و لبخندی بر لب هموطنی نشسته است.
دیدن و شنیدن مشکلات مردم از نزدیک آنقدر جان کاه است، که خبرنگار به مشکلات خود فکر هم نمی کند و در واقع کوزه گر از کوزه شکسته آب می خورد، اما پای درد دل این قشر سخت کوش و مطالبه گر که می نیشینی تازه به این می اندیشیم، که چرا خبرنگاران نمی توانند حق خود را مطالبه کنند؟.
در جامعه مطبوعاتی رسته های کاری دیگری در کنار خبرنگاران ، برای به سرانجام رسیدن این رسالت،فعالیت می کنند و در واقع مکمل همدیگر هستند مانند توزیع کنندگان، صفحه آراها ، ویراستارها ، عکاسان و پرسنل اداری مطبوعات که همه و همه در انعکاس موضوعات دخیل هستند.
در قانون کار خبرنگاری بعنوان یک شغل سخت و زیان آور ثبت گردیده، که در این روزهای سخت کرونایی به یکی از مشاغل پر خطر تبدیل شده است، اما این عناوین به معنی استفاده از مزایای خاص است، که متاسفانه هیچ خبرنگاری از برکات آن فیض نمی برد، در واقع اگر در دوران فعالیت از بیمه برخوردار باشد ، حق کارفرما پرداخت شود و تا زمان باز نشستگی زنده بماند، شاید اگر قانون جدیدی وضع نشود، بتواند از حقوق ناچیز بازنشستگی برای ادامه حیات استفاده کند.
خبرنگار امنیت شغلی ندارد، بیمه ندارد و کمترین حقوق ممکن را می گیرد ، دستمزد تهیه خبر، گزارش، عکس، صفحه آرایی و توزیع آنقدر ناچیز است که از گفتن آن خجالت می کشم، مشکلات مسکن، درمان و هزینه های زندگی کمر خبرنگاران را خم کرده است، وقتی هم زبان گله می گشایند با این جمله که: ((شما از مشکلات اقتصادی خبر دارید )) مواجه می شوند.
به صفحات نشریات که نگاه می کنید بوی پول می آید، در واقع خبرنگاران مجبور به تهیه اخبار و گزارشهایی هستند که برای آن نشریه درآمد ساز باشد، هر جا هم که گزارش انتقادی دیده می شود، پشت آن فاکتوری پرداخت نشده است و یا برای گرفتن آگهی تهیه شده، در واقع از خبرنگار به عنوان ابزاری برای کسب درآمد استفاده می شود، و با وعده دادن پورسانت بابت در یافت آگهی خبرنگاران را به آگهی بگیر تبدیل می کنند، اما رسالت خبرنگاری بالاتر است و یادآور می شوم که خبرنگار، آگهی بگیر نیست.
خبرنگارانی که متعهد هستند و کارت هدیه هیچ تاثیری درانجام مسئولیت آنها ندارد، یا با شکایت مسئولین مواجه می شوند و یا شرایط بد زندگی را تحمل می کنند،در واقع معیارهای جذب خبرنگار برای نشریات تغییر کرده و درآمد زایی به جای شغل حرفه ای جایگزین شده است.
منت حقوق به موقع دادن ، که وظیفه شرعی و قانونی هر کارفرما است، همیشه بر سر خبرنگاران است و بیمه هم با هزار شرط و شروط و شاید با قبول پیشنهاد حقوق کمتر میسر می شود، در اینکه درآمد شرط بقای نشریات است هیچ شکی نیست، در این شرایط سخت اقتصادی و هزینه های سنگین چاپ و نشر باید درآمدی باشد تا یک واحد شغلی پایدار بماند، اما سوال این است که آگر درآمد نشریات بیشتر شود در حال و روز پرسنل تاثیری دارد؟.
هرسال در۱۷ مرداد خبرنگاران با سیلی از پیامهای تبریک مواجه می شوند و وعهده هایی را می شنوند که برای آنها نان و آب نمی شود و فقط در حد همان روز است.
به امید اینکه روز خبرنگار را در حالی که همه خبرنگاران از حقوق مکفی در حد خط فقر، شرایط یک زندگی معمولی در حد کارمندان دولت و چشمانی تیز بین و پر از امید نه با نگرانی از امنیت شغلی، تبریک بگوییم.
در پایان یاد و خاطره همه شهیدان خبرنگار و همکارانی که دیگر در میان ما نیستند را گرامی داشته و این روز را به فعالان عرصه خبر تبریک و تهنیت می گویم.

عباس مطر